~รายละเอียดส่วนตัว~

...เมื่อก่อนผมเป็นคนไม่สนใจอะไรเลย ในชีวิต ม.ปลายนั้นผมสนใจแต่เรื่องกีฬาโดยเฉพาะกีฬาปิงปอง ตอนนั้นผมมั่นใจในฝีมือมากเพราะผมเป็นแชมป์ 5 สมัย จนคิดว่าถ้าไปในด้านนี้คงจะรุ่ง มาถึงม.6นั้นตอนนั้นใครๆก็คิดว่าผมต้องเป็นแชมป์อีก แต่สุดท้ายผมได้แพ้ให้กับรุ่นน้องได้เหรียญเงิน ผมเสียใจมากแล้วล้มเลิกความคิดในการเล่นปิงปองและเลิกไปในที่สุด จนมาถึงมหาลัยผมได้มาเรียนคอมพิวเตอร์ธุรกิจชีวิตในมหาลัยของผมสบายๆไม่เดือดร้อนอะไร ทำไรสบายๆ งานส่งบ้างไม่ส่งบ้าง เป็นอย่างนี้เป็นจนถึงปี 3 ซึ่งตอนนี้ผมได้สูญเสียคนสำคัญไป 2 คน ตอนนั้นผมเสียใจมาก ตอนนั้นผมเหมือนคนที่ล้ม แต่ผมไม่ยอมที่จะล้ม และผมก็ยืนมาด้วยตัวเองแล้วทำอะไรให้มันดีขึ้น ผมมองย้อนไปในอดีต คิดว่าตัวเองใช้ชีวิตที่ผ่านมาเหมือนสูญเปล่า แต่ผมก็คงจะแก้อดีตไม่ได้ ผมจึงพยายามที่จะทำสิ่งที่อยู่ในตอนนี้ให้ดีที่สุด ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวที่อยากประสบความสำเร็จ แต่มีคนที่อยากเห็นผมประสบความสำเร็จ นั่นคือ พ่อกับแม่ของผม ผมจึงได้เปลี่ยนตัวเองเป็นคนที่แสวงหาความรู้ต่างๆ สิ่งผมคิดตอนนี้มีอย่างเดียวนั้นคือเรียนให้ดีแล้วให้สูงๆ เพื่อที่จะได้มีการงานที่ดี และเลี้ยงดูพ่อแม่ให้ดีที่สุด ตอนนี้ผมกำลังเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น แล้วคุณละทำสิ่งที่คุณคิดว่าดีที่สุดแล้วหรือยัง? ถ้ายังคุณคิดที่จะเริ่มเมื่อไหร่?

...ผมเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬา ไม่ว่าจะเป็น ฟุตบอล(Football) เทนนิส(Tennis) ปิงปอง(TableTennis) ไม่นานมานี้ก็สนใจใน บาสเกสบอล(Basketball)แต่ว่าไม่มีเวลาที่จะฝึกให้มีทักษะ เพราะว่าวิชาเรียนที่ยากแล้วก็มีงานให้ทำมากตามไปด้วย แต่ในตอนนี้ความสนใจผมเป็นการเขียนโปรแกรม

...การเขียนโปรแกรมนั้น ใครๆก็จะคิดว่าเป็นสิ่งที่ยาก ในเมื่อก่อนผมก็คิดเช่นนั้น แต่พอมาทำเข้าจริงแล้วนั้นยิ่งยากว่าที่คิดมากนักในตอนแรก แต่เมื่อผมเริ่มเข้าใจในโปรแกรมแล้วความคิดของผมก็เปลี่ยนไปกลายเป็นว่า ผมสนใจในการเขียนโปรแกรมเข้าให้แล้ว แต่การเขียนโปรแกรมนั้นไม่เพียงแต่ต้องรู้ว่าโปรแกรมนี้มีการเขียนโค๊ดอย่างไร แต่ที่สำคัญคือการใส่ใจรายละเอียดของตัวแปรต่างๆ เพราะถ้าผิดเพียงตัวเดียวนั้นก็คือ ผิดพลาด (Error) เพราะฉะนั้นก็เขียนโปรแกรมก็นำความเข้าใจนี้มาใช้ในชีวิตประจำวันได้ คือ เราต้องเตรียมสอบอะไรให้ดีก่อนที่จะส่งอะไร หรือทำอะไร เช่น การส่งงาน อาจารย์ให้ส่งเป็นตัวใหญ่ แต่เราไม่ตรวจสอบให้ดีส่งเป็นตัวเล็ก ก็ทำให้เกิดปัญหาได้ ในไม่นานมานี้ก็ได้เรียนรู้เพิ่มเติมในเรื่องการเขียนเวปโดยใช้ PHP and MySQL

...PHP and MySQL นั้นเป็นโปรแกรมเขียนเวปที่สร้างในฐานข้อมูล(DataBase) การอบรมนั้นดำเนินการใน 2 วัน ในวันแรกที่ผมเข้าไปเรียนก็รู้สึกงงมาก แต่พอได้เรียนรู้ไปเรื่อยๆผมก็พอที่จะเข้าใจ ในวันแรกที่เรียนเป็นการสร้างฐานข้อมูล จากนั้นก็กำหนดแบบฟอร์มว่าในเวปของเรานั้นจะมีฟอร์มอะไรบ้าง จากนั้นก็เริ่ม ทำรายละเอียดต่างๆโดยการใช้โปรแกรม connectDBเป็นการเชื่อมต่อกับเวปไซด์ แล้วก็สร้าง การเพิ่มข้อมูลไปในเวป (Add) จากนั้นก็เชฟที่เราทำไว้ แล้วก็จบการอบรมในวันแรก มาถึงวันที่2 ก็ทำเรียนการ แก้ไขข้อมูล (Edit)แล้วก็ การลบข้อมูล(Delete) การลงรูปในเวปไซด์ แล้วก็จบการอบรม ดูเหมือนจะง่ายแต่ว่ามันมีรายละเอียดมากกว่านั้น ในข้างต้นที่ได้อธิบายไปเป็นส่วนย่อๆของการเขียนเวปไซด์ โดยใช้ PHP and MySQL ซึ่งถ้าจะอธิบายให้เข้าใจทุกกระบวนการ 2 วันที่ได้ทำการอบรมคงยังไม่พอ

...สุดท้ายนี้ผมได้เรียนรู้เกี่ยวกับโปรแกรมหลายๆโปรแกรม ทำให้ผมคิดว่า ความรู้นั้นไม่ได้มาหาเรา ฉะนั้นเราต้องแสวงหาความรู้ด้วยตัวของเราเอง

~สัจธรรมความตาย~

...ความตาย คือ การยุติ การทำหน้าที่ของวัยวะต่างๆของร่างกายลงอย่างสิ้นเชิง เป็นปรากฏการณ์ธรรมชาติอย่างหนึ่ง ที่เป็นไปตามกฎของธรรมชาติ ที่ยังไม่มีมนุษย์หรือสัตว์ชนิดใดจะข้มพ้น ปรากฏการณ์ธรรมชาตินี้ไปได้

...แม้ปัจจุบันนี้ วงการแพทย์มีความเจริญก้าหน้ามาก สามารถรักษา ซ่อมแซมส่วนต่างๆของร่างกาย เพื่อให้ทำหน้าที่ต่อ ไปได้ แต่ก็ทำได้เพียงช่วคราว พอไปถึงจุดหนึ่ง ก็ไม่สามารถจะแก้ไขต่อไปได้ก็จำเป็นต้องยุติการแก้ไข และชีวิตก็ถึงแก่ ความตาย
มองในแง่สัจธรรม ความตายเป็นปรากฏการณ์อย่างหนึ่งของธรรมชาติที่เรียกว่า อนิจจัง ไม่เที่ยง ทุกขัง เป็นทุกข์ ทนได้ยาก อนัตตา ไม่มีตัวตนแก่นสารที่เที่ยงแท้ถาวร ล้วนต้องเป็นไปตามกฎธรรมชาติ โดยไม่มีการต้านทานให้คงทนได้

...หากมองตามกระบวนการปฏิจจสมุปบาทที่ว่า การเกิดขึ้นของขันธ์ห้าครั้งหนึ่ง เป็นการเกิด ความตายก็ได้แก่ ความดับ ไปของของขันธ์ห้า ของแต่ละครั้ง ตามกฎแห่งอิทัปปัจจยตาที่อาศัยกันและกันเกิดขึ้น และเมื่อหมดเหตุปัจจัยก็ดับไป


..ชาวพุทธที่ปฏิบัติวิปัสสนาเรียกปรากฏการณ์นี้ว่า การเกิดดับ


..การเกิดขึ้น แห่งความรู้สึกว่า ตัวเรา ครั้งหนึ่ง นับเป็น การเกิดครั้งหนึ่ง


..เมื่อความรู้สึกว่า ตัวกู ดับไป นับเป็น ความตายครั้งหนึ่ง


..เมื่อไม่มีความรู้สึกว่า ตัวกู เกิดขึ้น ความตายก็ไม่มีเช่นกัน


..ความทุกข์จะเกิดขึ้นต่อเมื่อ มีความสำคัญมั่นหมายว่า การเกิดเป็นของเรา เราต้องเป็นอย่างนั้น เราต้องเป็นอย่างนี้ เมื่อความรู้สึกว่า ตัวเรา ของเราดับไป ความทุกข์ก็พลอยดับไปด้วย



..ความทุกข์จึงมิได้เกิดขึ้นเป็นประจำ แต่จะเกิดขึ้นชั่วครั้งชั่วคราวเมื่อเกิดความสำคัญมั่นหมายว่า เราเป็นนั่นเป็นนี่

..กล่าวโดยย่อ ขันธ์ห้าที่มีอุปาทาน เป็นความทุกข์ ถ้าไม่มีอุปาทานก็ไม่มีทุกข์


..ขณะเดียวกันเมื่อสำคัญมั่นหมายว่า เราตาย หรือ ความตายเป็นของเรา แล้วเกิดความรู้สึกไม่อยากตายขึ้นมา ก็เป็น ความทุกข์


..เพราะความตาย เมื่อไม่มีความรู้สึกว่า ความตาย เป็นของเราก็ไม่มีความทุกข์เพราะความตาย


..จุดหมายสูงสุดของการปฏิบัติธรรมจึงอยู่ที่ความระมัดระวังไม่ให้มีการเกิด เมื่อไม่มีการเกิด ความตายก็จะไม่มี


...ความเกิด ความแก่ ความเจ็บ และความตาย ฝ่ายร่างกายที่ปรากฏให้เห็นกันอยู่โดยทั่วไป แท้จริง มิใช่ของเรา เป็น ของธรรมชาติ ที่กำลัง เป็นไปตามเหตุปัจจัยที่ควบคุมโดยกฎธรรมชาติเท่านั้น


..เมื่อทำหน้าที่ด้วยใจบริสุทธิ์ หยุดเกิดหยุดตาย ด้วยอำนาจของกิเลสตัณหา ก็เรียกว่านิพพาน คือ ความเย็น





โดย.....ดร.พระมหาจรรยา สุทธิญาโณ
จากเวปไซด์ http://www.siammedia.org/articles/dhamma/20080815.php

~สัจจธรรมจากความมืด~

...ความมืดเป็นธรรมชาติที่เกิดขึ้นมาคู่กับความสว่าง ความสว่างเป็นธรรมชาติที่เกิดขึ้นมาควบคู่กับความร้อน ความอบอุ่นจากพลังงานที่ได้จากดวงอาทิตย์ซึ่งเป็นสิ่งที่ให้กำเนิดแก่โลก และดาวพระเคราะห์ต่างๆ ในสุริยจักรวาล ทั้งเป็นสิ่งที่ให้กำเนิดชีวิต และสร้างความเจริญงอกงามให้แก่พืช และสัตว์ในมนุษยโลกมาตั้งแต่ต้น ชีวิตของเรายกเว้นสัตว์ และพืชบางประเภทจะขาดแสงสว่างของดวงอาทิตย์ไม่ได้ ในตอนกลางคืน เมื่อสิ้นแสงอาทิตย์ ความมืดจะเกิดขึ้น ในบางโอกาส เราจะได้แสงสว่างจากดวงอาทิตย์ซึ่งสะท้อนผ่านดวงจันทร์มายังโลกในวันข้างขึ้น และข้างแรมอ่อนๆ เมื่อโลกได้มีวิวัฒนาการ มนุษย์จึงได้คิดสร้างแสงสว่างจำลองขึ้นเพื่อใช้ทดแทนความสว่างของแสงอาทิตย์ที่หมดไปในเวลากลางคืน โดยการก่อกองเพลิงสุมไฟ และในโอกาสต่อมา ได้วิวัฒนาการโดยการสร้างเป็นประทีปที่ให้ความสว่างขึ้น อาทิ ไต้ เทียน ตะเกียง หลอดไฟฟ้า เป็นต้น ทุกชีวิตจะตื่นขึ้น เมื่อดวงอาทิตย์โผล่พ้นขอบฟ้า และลงมือกระทำกิจกรรมต่างๆ ตาม ภารกิจหน้าที่ของตน และใช้เวลากลางคืนที่ปลอดจากความสว่างส่วนหนึ่งเพื่อการพักผ่อนหลับนอน

...ทั้งความสว่าง และความมืด จึงมีอิทธิพลต่อชีวิตมนุษย์ สัตว์ และพืชโดยตรง โดยเฉพาะมนุษย์ และสัตว์ที่มีสมอง มีจิตวิญญาณ ความสว่าง และความมืดได้มีบทบาทสำคัญในการสร้างอารมณ์ให้แก่สัตว์โลกเหล่านี้ในรูปแบบต่างๆ มนุษย์ปุถุชนธรรมดาทั่วไปมีความพึงพอใจที่จะใช้ชีวิตอยู่ในความสว่าง และความอบอุ่น ในเวลากลางคืนวันเพ็ญ พระจันทร์เต็มดวง ทุกชีวิต โดยเฉพาะชาย หญิงที่กำลังตกอยู่ในความรัก จะมีความสุข รื่นรมย์ กับธรรมชาติมากเป็นพิเศษ ไม่มีผู้ใดที่จะชอบความมืด เพราะความมืดเป็นอุปสรรคสำคัญ เป็นสิ่งที่ปิดบังทำให้เราไม่รู้เห็นในความถูกต้อง ความเป็นจริงซึ่งอยู่รอบตัวเรา เว้นแต่ผู้ที่มีจิตเจตนาจะก่ออกุศลกรรม ทำบาป ทำชั่ว เป็นผู้ประกอบมิจฉาชีพ เป็นอาชญากร จะพอใจที่จะอาศัยความมืดเป็นที่แอบแฝงกำบังในการประกอบกรรมชั่วของตน
องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสรู้แจ้งเห็นจริงในแก่นแท้ที่สุดของความจริงในสภาวธรรมนี้ จึงได้ทรงสมมุตินามบัญญัติของสิ่งที่เป็นเสมือนกับความมืด ซึ่งปิดบังมิให้สัตว์โลกได้เห็นสภาวธรรมที่ถูกต้องตามความเป็นจริง ว่า "อวิชชา" ซึ่งเป็นคำศัพท์บาลีแปลว่า "ความไม่รู้"

...อวิชชา มีอิทธิพลสำคัญยิ่งต่อจิตวิญญาณ เพราะเป็นกลไกที่จะโน้มนำจิต สร้าง เจตนาให้มีการก่อกรรมทำชั่วทั้งกาย วาจา และใจ ที่เจ้าของจิตกระทำไปเช่นนั้น เพราะเจ้าตัวขาดสติ ขาดปัญญา ไม่รู้ว่าสิ่งใดดี สิ่งใดชั่ว สิ่งใดผิด สิ่งใดถูก ไม่รู้บาปบุญคุณโทษ ไม่มีความละอายเกรงกลัวต่อบาป ซึ่งเป็นผลมาจากกิเลสสำคัญ คือ ความโลภ ความโกรธ ความหลง
อวิชชานี้เองที่เป็นปัจจัย เป็นต้นเหตุสำคัญที่เกื้อหนุน เอื้ออำนวยให้สัตว์โลกต้องวนเวียนมาเกิด ตายไม่มีที่สิ้นสุดเพื่อรับผล หรือ วิบากของกรรมที่ตนได้กระทำขึ้นเพราะความไม่รู้นั่นเอง พระพุทธองค์ได้ทรงแสดงคำสอนเกี่ยวกับเรื่องนี้ไว้ในหัวข้อเรื่อง "ปฏิจจสมุปบาท" ซึ่งอาจจะสมมุติบัญญัติเป็นภาษาง่ายๆว่า "วงจรการเกิดดับของชีวิต" ก็คงจะไม่ผิดนัก
จุดเชื่อมต่อของ "วงจรการเกิดดับของชีวิต"ดังกล่าว ที่ได้แสดงไว้ในพระอภิธรรมมีอยู่ ๑๒ จุดด้วยกัน เริ่มตั้งแต่ อวิชชา สังขาร วิญญาณ นามรูป …..ไปจนถึงชาติ ชรา มรณะ เป็นที่สุด แล้วจึงกลับมาเริ่มต้นใหม่ที่ อวิชชา อีกครั้งหนึ่ง เป็นไปในลักษณะนี้ไม่มีที่สิ้นสุด

โดย พลตำรวจตรี สุชาติ เผือกสกนธ์
จากเวปไซด์ http://www.dabos.or.th/tm24.html

*********************